Weleens een hand gegeven aan een industriële robot? Vermoedelijk niet; dikke kans dat uw hand nog altijd in het gips zou zitten. Grote robots met stalen grijpers zijn snel, krachtig en precies. En lomp. Met zachte organische materialen als fruit of mensenhanden weten ze zich doorgaans geen raad. Dit komt doordat ze geen gevoel hebben, geen tastzin. Met hun stalen klauwen hebben ze geen idee of het object dat ze oppakken hard als steen is, of zacht als een aardbei.

De robotvingers op de foto hebben wel gevoel. Dat is te danken aan sensors die de buiging van de vingers kunnen voelen en sensors die de vingertoppen tastzin geven. Daardoor kunnen ze met name zachte objecten (die aardbei) oppakken zonder ze fijn te knijpen. De bal die deze vingers vasthouden heeft ribbels. Dat is niet om de vingers stiekem wat meer greep te verschaffen, de vingers kunnen de ribbels voelen. Ze voelen of de bal glad is, ribbels heeft of puntjes.

De sensors zijn gemaakt met behulp van een 3D-printer, die geultjes in de vingers heeft opgevuld met ionische inkt. Die wordt meer of minder geleidend onder buiging of druk. In elke vinger zijn diverse geultjes geprint, die allemaal hun eigen specifieke ‘gevoel’ hebben. De tastzin zit in de kringeltjes die iets weg hebben van ijskristallen, buigingen worden gevoeld met de kanaaltjes boven- en onderin.

Het onderzoek, dat onlangs verscheen in Advanced Materials en is uitgevoerd aan Harvard, prikkelt de fantasie over wat allemaal mogelijk is met deze technologie. Robotaardbeiplukkers die op de tast kunnen voelen of er misschien een rot plekje aan zit, bijvoorbeeld. Of, als het lukt deze vorm van soft robotics, zoals de nieuwe soort genoemd wordt, kleiner te krijgen, kunnen ze aangestuurd​ door chirurgen misschien ​wel ons lichaam opereren.